van Atlantis tot nu en hoe verder

De tijd waarin we leven, stelt ons voor vele vragen. Waarom lijkt het of de verloedering en de agressie in deze tijd alleen maar toenemen? En waar komt de Arabische lente bijvoorbeeld zo plotseling vandaan? Welke geestelijke krachten zitten daar achter? En wat is de opdracht die ons mensen nu juist in deze tijd door de geestelijke wereld wordt toevertrouwd? En waarom zijn we nu juist in deze tijd naar de aarde gekomen?
Om een antwoord op al dit soort vragen te vinden, is het belangrijk ons bewust te worden van de plaats van deze tijd in het grotere geheel: we leven immers in de na-Atlantische tijd, en wel in de vijfde (van de zeven) na-Atlantische cultuurperioden. Het is een periode die begon met de ondergang van Atlantis omstreeks 10.000 v. Chr. Daar, in Atlantis, kregen de mensen het beeld te zien van de toekomstige mens: zo gaat de mens ooit worden. Het moest hen motiveren om in volgende levens de nodige stappen te zetten om daartoe uit te groeien.

– In de eerste na-Atlantische cultuurperiode, de Indische, leefden de mensen vol heimwee naar de verloren geestelijke wereld die met de ondergang van Atlantis ontoegankelijk leek te worden.

– In de tweede na-Atlantische cultuurperiode, de Perzische, was het de grote ingewijde Zarathoestra die zijn mensen leerde het aardse leven serieus te nemen: dat kostte veel moeite!

– In de derde na-Atlantische cultuurperiode, de Egyptische, begon (omstreeks 3000 v. Chr.) het Kali Yuga of het IJzeren Tijdperk: het gordijn dat de geestelijke wereld afschermt van de aarde, ging langzaam dicht. Daardoor begon de mensheid de verbinding met de geestelijke wereld steeds meer te verliezen, waardoor de mens echter wel met beide benen op de aardse bodem leerde staan en zijn ik begon te ontwikkelen.

– In de vierde na-Atlantische cultuurperiode, de Grieks-Romeinse, incarneerde de kosmische Christus in de mens Jezus van Nazareth: hij bracht de kracht van ons hoger Zelf, of ons hogere Ik, naar de aarde.

– En nu, in de vijfde na-Atlantische cultuurperiode, de Europese, is de stille inwerking van de Christus op onze ziel zo sterk geworden, dat wij nu mogen leren ons hoger Zelf of ons hogere Ik te ontwikkelen. Daartoe gaat er een golf van vrijheid over de wereld: de mens kan alleen in vrijheid zijn hogere Ik ontwikkelen. Ook worden de krachten van het lagere ik (onze ego-krachten) versterkt, zodat ons lagere ik of ons ego nu in staat raakt het hogere Ik te baren. Maar ja, dan moeten we wel weten dat dát onze opdracht is, anders zullen we blijven steken in een ongebreideld egoïsme!

– In de zesde en zevende cultuurpeiodes (die nog komen moeten) zullen we zien hoe de ware Liefde op aarde geboren wordt, dwars tegen veel weerstand in. Een liefde die mogelijk wordt, wanneer de mens zich in deze tijd wijdt aan zijn ware opgave: de geboorte van een geestelijk, een liefdevol Ik dat bereid is tot offers, tot kwetsbaarheid en tot een belangeloze liefde.